DÜNYAYLA DİYALOG OLARAK ŞİİR

Mustafa Günay

                                                                                         “sözcüklerim asılmış rüzgâra

                                                                          ağaçlara yol gösteriyor”(Ahmet Ada)

             Ahmet Ada’nın şiiri, insanın ve yeryüzünün hâllerine odaklanan niteliğiyle dikkat çeker. Onun şiirsel resimlerden oluşan bir dünya tablosu oluşturmaya çalıştığı söylenebilir. Doğaya bakan şair, sanki doğanın bakışını da şiirine taşır. Uçurum Otu kitabındaki şiirler de böyle bir bakışmanın yansımaları olarak görülebilir.

Ahmet Ada, dünyadaki şeyleri, insanın varoluşsal hallerini ve deneyimlerini gözlemler. Deniz ve bulutlar kadar, bir karınca, bir kedi ve bir ot da şairin bakışında ortaya çıkan dünya tablosunda kendini gösterir. Doğanın görünmesine, Herakleitos’un deyimiyle “gizlenmeyi seven doğa”nın açığa çıkarılmasına yönelik şiirini giderek derinleştiren ve çeşitlendiren Ada, gerçekliğe bakma biçimiyle de çağının ruhuna sert eleştiriler yöneltir. Bu bağlamda şiir yeryüzünün ve gökyüzünün, giderek evrenin tanığı hâline gelir. Özne ve nesnenin birliğine dayanarak kendini ortaya koyan şiir, dünyayı yeniden kurarken ve estetik biçimlendirmeleriyle gerçekliği yeniden konumlandırırken, varoluşsal temaları da ağırlıklı olarak işlemeyi sürdürür. Ada’nın şiiri, dünyada varolanı, “aylaklığın tözü”nden yola çıkarak dile getirmek ister: “benim aylaklığım izler bırakır / varlığımın doldurduğu boşluğa”.(s. 192)

“Bugün” şiirinde, “yeryüzü hallerine çalışıyorum kıyıda”(s.183) diyen şair, doğaya yönelik bakışlarını doğanın kendine bakışıyla buluşturarak varoluşun şiirini ortaya koymaya çalışır. Bu noktada “Yenilendim” şiiri örnek olarak ele alınabilir. Ada, bu şiirinde insanın dünyadaki varoluşunu hastalık, yaşlılık vb. olay ve olgular çerçevesinde işler: “şaşırdım dünyada olmaktan / sevindim taze bir güne uyanmaktan / bir bilgenin uyanışı değildi bu / bir geyik yalnızlığı değildi bu / kabuğunu tazeleyen bir yaraydım / can havliyle iyileşen bir sayrı / sarsıldım kaç kez kalabalıklar içinde / (…) /sonra ne kadar acı varsa dünyada  / uzandım dokunmak için / bilge değildim sustum / geçerken caddeden bir abdal” (s.157).

Ahmet Ada’nın şiirinde estetik bilinç ile gerçeklik arasındaki etkileşimlerden beslenen bir söyleşi, diyalog söz konusudur. Şair, doğa ile söyleşerek şiirsel söylemini oluşturur. Doğada ne varsa Ada’nın şirinde karşımıza çıkar. Bu noktada yaşadığı coğrafyanın, Akdeniz’in ön planda olduğunu görürüz. “Ona Söyledim” şiirinde Akdenizli kimliğini açığa vurur: “Ona söyledim Akdenizli bir şair olduğumu / Işıltılı gecelerde şiir yazdığımı / Denize balığa kuşa ağaca. / Sesimin duyulmadığı kara parçalarında / Yağmura çıktığımı sabaha kadar / Binlerce kanat sesinin içime yerleştiğini / (…) Ona söyledim yaz geceleri büyüdüğünü / İçimdeki sınırsız göklerin, limonlukların, /Akdenizli şairlerin şiirlerinin bir de, / Bir de Mersin göklerinin yıldızlı yıldızsız.” (s.41). Tarihsel süreç içinde ortaya konulan uygarlık birikimine ve bundan kaynaklanan bir tinselliğe de işaret eden Ada, Akdenizli kimliğinin yalnızca doğa bakımından değil, tarih ve kültür bakımından da zenginliğine ve derinliğine dikkat çeker. “Olağanüstü Gün” şiirinde şöyle der: “İçimdeki Akdeniz var ya biliyor musun / Binlerce yıldan beri var / Bir bakışta bütün bitki örtüsü /Anlıyorum ki örtüyor üstünü / İyice yıpranmış ruhumun.”(s.44).Aynı şiirde şair, kendi kimliğine ilişkin de şunları söyler: “Kim miyim ben? /Akdeniz’i kuş kanadında dolaşan biri / (…) Kim miyim ben? Yıldızların çobanı”.(s. 44)

Akdeniz ve şehir olarak Mersin, uzun bir süredir  Ahmet Ada şiirinin başkenti durumundadır. Mersin’den çok söz eden Ada’nın bu kitabından da “Gece Duyurusu” şiiri örnek olarak verilebilir: “saat kulesinin uzun uykusu. ayın ışığı düşüyor / meydanın palmiyelerine. opera binası ışık içinde. /denizin gece duyurusu / uyuyan kentedir, fısıldadığı sözcükler / balıkçı teknelerine / yaz gecesi,  yıkıyor ellerini denizde / rüzgâr sancağını indirmiş, / gece, boğucu Mersin’de / (…) / ruhum meydanın tam ortasında / uzak yıldızları dinliyor” (s.189). Yaşadığı şehrin izleri ve görünümleri Ada’nın şiirlerinde oldukça yoğun biçimde karşımıza çıkar. Ama burası bir bakıma onun yeryüzüne baktığı ve uzakları da algılayıp dinlediği bir yerdir. Bu noktada Ada’nın dünyaya açık bir şiiri sürdürdüğü söylenebilir.

Mersin ve Akdeniz, onun dünyaya baktığı bir kıyı ve bir ufuk olarak görülebilir. Akdeniz, Ada’nın yeryüzünü düşünüp hissettiği ve şiirleştirdiği bir yer olarak karşımıza çıkar. Bu noktada şairin ufku ile dünyanın ufku kaynaşır ve başka ufuklara doğru genişler. Şiir hem burada, hem başka yerdedir. Bulunduğu yerin şiirini yazarken, şair aynı zamanda başka yerlerin de şiirini yazar. Ada’ya göre şair, “bir eski zaman terzisidir”. “Başka Yerde” şiirinde şöyle der: “Değil, bir kıyı parçası değil / Bütün kara parçaları sızmıştır / Özenle kurduğun şiirinin sözcüklerine / Bakarsın duyarım müziğini / Ya İskenderiye’den ya Kudüs’ten” (s.42).

Ada’nın Uçurum Otu kitabında yer alan şiirler arasında toplumsal ve siyasal söylemin en belirgin olduğu şiirlerden biri “Dilekçe”dir. Tarlalarda, fabrikalarda çalışanların sesine ses katan bir şiirdir. Yılgınlıklara karşı söylemiyle dikkati çeker. Kanın akmamasını dile getirir. Silah tacirlerine karşı dalgalanan özgürlük bayraklarından ve engellerden söz eder. Aynı zamanda her şeyin metalaştığı ve değerinin parayla ölçüldüğü bu çağı, dizgeleri eleştirir, doğayı ve insanı savunur: “Gelsinler üstümüze üstümüze / Ey her şeylerini parayla değiştirenler! / Biz menekşenin sapı oluruz / Kokarız yeryüzüne. İnsanlık kalır / kalırsa denize verdiğimiz dilekçeden.”(s.68).

Ahmet Ada’nın şiirinin dünyaya açıklığını, insanın doğaya yönelişinde de görebiliriz. Doğada gezinen şair, varolan her şeyin yerini ve anlamını bütünsel bir perspektifle ifade eder. Ada’nın yazdığı insancıl bir şiirdir, ama insan-merkezci değildir. Bu anlamda dünyadaki her varlığın şiirde yerini almasına ve konuşmasına izin verir. Şiir, varolanların bir sözcüsü olarak ortaya çıkar. Buyuran, dikte eden ve sınıflandıran bir söylem değil, aksine söyleşen, diyalog kuran bir şiirdir. Şiiri, bir bakıma şairin insanla ve dünyayla devam eden diyalogudur. Varolan her şey sırası ve zamanı geldiğinde bu diyalogda yerini alır. Ada’nın ortaya koyduğu diyalojik bir şiirdir. Burada söz konusu olan diyalog, yalnızca doğal ve varlıksal olanla değil, aynı zamanda insanî ve toplumsal olanla da ilgilidir. Şiir, bizi insanın kendisiyle diyaloga yöneltir. Kişinin kendisiyle söyleşmesine bir çağrı olan şiir, doğanın ve dünyanın büyük sessizliğinden de esinlenir.

Ada’nın doğaya dayanan, doğadan esinlenen şiirsel söyleminde, dilin biçimlendirdiği ve görünüşe çıkardığı bir doğa söz konusudur. Dil ve tinsellik, doğanın estetik bilinçte şekillenmesini ve görünmesini sağlar. Doğal ve insanî olanın birlikte, şiirin temelini oluşturması söz konusudur. Şairin doğaya bakışında sevgi ve bağlılık belirgindir. İnsana ve doğaya duyulan sevgi, Ada’nın şiirinin insancıl yöneliminin göstergesidir. Şair, dünyaya kalbiyle bakar. Bu bağlamda şiir de, sanki dünyanın kalbi haline gelir. Dünyanın kalbi haline gelen bu şiirde, artık dualiteye, ikiliklere yer kalmaz.

Hegemonik ve hiyerarşik bir nitelik taşıyan anlayış ve tutumların eleştirisinde de şairin bazı temel değerlere dayandığı söylenebilir. İnsanın insanca yaşama olanağını kaybettiği şehirlerde ve ağır bir yabancılaşmanın hüküm sürdüğü uygarlık mekânlarında Ada’nın şiiri, doğadan taşıyıp getirdiği canlı imgelerle, akıl ve modernlik sorgulamasını da gerçekleştirir. Ada’nın değer temelli şiiri ve poetikası, bazen açık çoğu zaman da örtük biçimde kendini ortaya koyar. Onun dünyanın durumu ve zamanın ruhu çerçevesinde, ülkemizin durumunu da göz önünde tuttuğunu görebiliriz. Yakılan ve boşaltılan köylerden, çocukları kayıp annelere kadar, yaşanan acıların ve trajedilerin Ahmet Ada’nın şiirinde yerini aldığını söyleyebiliriz. Diyalojik şiir, aynı zamanda paylaşımcı ve dayanışmacı bir şiirdir. Şiirin ve dayandığı değerlerin temelinde başlayan diyalog, başka bir dünyanın ve başka bir hayatın olanağına dair en güçlü umut değil midir?

Ahmet Ada, Uçurum Otu, artshop yayıncılık, 214 s.

Cumhuriyet Kitap, 28 Kasım 2013, Sayı : 1241

Çiçek kokan ağzı, 20.şiir kitabı 

Çiçek Kokan Ağzı, yeni şiirler, Şiirden Yayınları,

Dağıtım SAY Dağıtım -  Çıktı

Arka kapak yazısı :

Doğa, doğurgan ve besleyici niteliğiyle dişidir;  feminendir. Özellikle kapitalizmin belirlediği toplumsallığın her anlamda doğaya karşıt gelişimi, onu talan ve  tahrip eden rasyonalitesi, zihinde ve Dil’de kültür/ doğa karşıtlığı olarak belirir.

Şiir bu karşıtlık temelinde oluşan anlamlandırma düzeneklerini yapı-bozuma uğratır. Erken romantizmden geç moderne bağlanan süreçte şiir, ses ve koku dolayında yitik bir doğayı hatırlamaya çalışırken, Dil’i de bu bağlamda feminen bir duyarlılıkla işler.

Ahmet Ada’nın olgunluk dönemi şiirleri , zaten baştan beri süregelen bu inşâyı poetik olarak kusursuz bir çizgiye taşıyor. Aşkı, kadını, çocuğu, çiçeği ve hayvanı ; sanat başta olmak üzere insana dair bütün sahici  değerleri  hatırlamaya çırpınıyor.

Bu şiir, artık bir yönüyle psikotik bir bölünmeyi de işaret eden kültür/ doğa karşıtlığını Dil’de aşmak üzere,  erkek egemen  dünyayı feminen duyarlıklar, sezgiler, anlamlar ve imgelerle onarmaya, dönüştürmeye çalışıyor. Böylece, hiçbir iktidar vaat etmeyen; verili iktidar kodlarıyla çocuğu, geçmişi, rengi, kokuyu, çiçeği, müziği, resmi, aşkı, kadını ve dolayısıyla erkeği kanatan maskülen Dil’i durduran bir şiire varıyor Ahmet Ada.

Çağdaş şiirimizin bu usta şairinden bir başka hayatın imkânlarına dair işaret taşları...

celâl soycan  ı

Ahmet Ada, 3 Haziran 2013, Şiiristanbul, Fotoğraf:: 

Aydan Yalçın

8. ULUSLARARASI ŞİİRİSTANBUL

FESTİVALİ NOTLARI

AHMET ADA

1-4 Haziran 2013 tarihleri arasında gerçekleştirilen Şiiristanbul Festivali’nin savsözü  ‘Şiir hayatı yener’di. Küresel kapitalizmin verili hayatına karşı şiirin gücü vurgulanıyordu bu savsözle. İstanbul, Taksim Gezi Parkı direnişi de Festival günlerinin ana konusuydu. Küresel kapitalizmin imar rantı bardağı taşıran damla oldu. Bir grup duyarlı çevrecinin ağaçları korumak için başlattığı Gezi Parkı direnişi Sırrı Süreyya Önder’in de müdahaleleriyle devam etti. Güvenlik güçlerinin şiddetine maruz kalan, sabahın erken saatlerinde çadırları yakılan, biber gazı, tazyikli suyla dağıtılmaya çalışılan direnişçiler, ne pahasına olursa olsun direnişi sürdürdüler. Kapitalizmin denetimindeki büyük medya (özellikle televizyonlar, haber kanalları) kuruluşları, kasıtlı olarak direnişi halka duyurmadı. Sosyal medyayla  direnişçilerin talepleri, mücadeleleri duyurulabildi. 2-3-4 Haziran 2013 günleri direniş kitlesel boyut kazandı. Her kesimden sivil halk büyük kalabalıklar hâlinde Taksim Gezi Parkı’na aktı. Polis geri çekilmek zorunda kaldı.[ Beşiktaş’ta trafiği gençlerin yönettiğine tanık oldum.] Gençlerin talepleri demokrasi, barış, adalet, eşitlik ve özgürlüktü; bu talepleri yansıtmayan büyük medya kuruluşları da protesto edildi. Çok sayıda sanatçı eyleme destek verdi, veriyor. Kısaca, iktidar karşıtı sivil bir hareket kendiliğinden oluştu. Otoriter bir yönetime adım adım giden iktidarın hemen her alandaki baskılarının birike birike büyük bir patlamaya yol açtığını söylemek bile fazla. Öte yandan, başta ana muhalefet partisi CHP olmak üzere siyasal partiler ve medyada söz alan konuşmacılar bu kendiliğinden gelişen hareketi iyi değerlendiremediler, okuyamadılar da… Çağın gerisinde kalan bir zihniyetle direnişin nedenselliğini, niçinliğini değerlendirmek imkânsızdı çünkü.

2 Haziran 2013, Pazar günü, Koşuyolu Mahalle Evi Salonu’nda, “Şiirden çok şey mi bekliyoruz?” başlıklı kısa bildirimde şunları söyledim: “Taksim Gezi Parkı’ında ağaç kesimini protesto eden halk da doğanın talan edilmesine direniyor. Şiir bu insanî direnişi dile getirmiyorsa, ondan başka ne bekleniyor?  (…) Şiir, tanka, topa, panzere, biber gazına, copa, işkenceye karşı, karşıt bir söylemle insanlığın onurunu savunuyor.”

Şiiristanbul 2013 Festivali bu ortamda başladı. Kadiköy, Mühürdar Cafe’de Romanya’dan festivale katılan Carolina Ilıca’nın Folklorik Şiir Sergisi ve şiir okumalarıyla sürdü. Çeşitli kumaşlar üzerine yazılı şiirlerin sergilenmesi ilginçti. Aynı gün (1Haziran 2013) Aya İrini Kilise Müzesi’inde yapılacak olan açılış konuşmaları, ödül töreni ve Timur Selçuk-Hazal Selçuk konseri, olağanüstü günler nedeniyle iptal edildi. Polis yolları tutmuş, bir yerden bir başka yere gitmenin imkânı yoktu. Doğu-batı edebiyatları ve birbirine etkisi ile Papirüs dergisinin kültürel mirası gibi paneller yukarıda belirttiğim nedenlerle yapılamadı. Ama çeşitli dillerde yapılan şiir okumaları dünya şiirinin renkliliğini ve sesçilliğini (fonetiğini) duyurdu bizlere. Çevirileri Mesut Şenol büyük bir enerjiyle gerçekleştirdi.

Dünya şiirinin de ana damarının lirizm olduğunu öğrenmek beni sevindirdi. Festival kitabı ile Festival programının ve konuklar için yaptırılan çantaların zamanında dağıtılması düzenliliğin bir göstergesiydi. Hemen belirteyim: Festival boyunca yaşadığım en ilginç etkinlik, Koşuyolu’nda, Reşat Nuri Gültekin İlköğretim Okulu’nda, iki ayrı sınıfta, öğrencilerle buluşma oldu. Cıvıl cıvıl öğrenciler bizden ayrılmak istemediler. Fotoğraf çektirdiler, imza aldılar, sorular sordular. Öğrencileri neşelendiren Kolombiyalı Clara Bella Ventura’yı çok sevdiler. Tesadüfen oturduğum sıradaki 2.sınıf öğrencisi küçük kızın adı Ada’ydı. Sevimli kızı çok sevdim. Clara Bella her yerde grubumuzun neşe kaynağıydı.

Çevirileriyle Festivale Mesut Şenol, Metin Fındıkçı, Dr.Oğuz Baykara,  İlyas Tunç, Mete Özel, Hasan Erkek, Kadriye Cesur büyük emek verenlerdendi. Mesut Şenol hep yanımızdaydı ve etkin bir konumuyla. Ayrıca, Festival düzenleme kurulu üyesi ve genel koordinatörü Güven Karakaş’ın çabalarını unutmamak gerekiyor.

Kapalıçarşı ve Arkeoloji Müzesi gezileri İstanbul’un kültürel zenginliğini, Anadolu uygarlıklarını, antik dünyayı keşfetme gezileriydi âdeta.

Supperclup ile Nomads gibi mekânlarda günün yorgunluğunu atmak Festivalin süregelen geleneklerinden. Geceleri bu mekânlarda eğlenme imkânı da bulduk.

3 Haziran 2013, Pazartesi günü yapılması gereken Kırım Kilisesi programı gerçekleşmedi. Program “Kadın Şairler Buluşması” olarak belirlenmişti. 4 Haziran’da Galata Mevlevîhanesi’ne gittik. Ünlü Divan şairi Şeyh Galib orada yatıyordu. Salih Zeki Tombak, bize, Mevlevilik konusunda bilgi aktardı. Zeki Tombak, kent kültürü donanımıyla, deneyimlediği yaşamın bilgi birikimiyle hep güven veren bir konumdaydı.

Rosetta Lıteratura.. Uluslararası karşılaştırmalı edebiyat yayını. Türk ve dünya edebiyatını buluşturan çok önemli bir seçki. Bendeki 2.sayısı. Umarım yayını kesintisiz sürer.

8. Uluslararası Şiirİstanbul Festivali’ne Türkiye’den Ahmet Ada, İlyas Tunç, Sina Akyol, Aydan Yalçın, Ayten Mutlu, Ertan Mısırlı, Hasan Erkek, İhsan Tevfik, Mete Özel, Metin Fındıkçı, Mutafa Köz, Şükran Belen, Pelin Batu, Özcan Ünlü, Mesut Şenol, Onur Sakarya, Sadık Yaşar; Suriye’den Abdüsselam Hallum, Mısır’dan Ahmed El Şahavi, Fas’tan Ayşe Basri, Romanya’dan Carolına Ilıca, Kolombiya’dan Clara Bella Ventura, Romanya’dan Dumıtru.M.ıon, Filistin’den Gassan Zaqdan, Hanan Awwad, Fransa’dan Jean-Luc Poulıquen, Makedonya’dan Katıve Kulavkova, Sırbistan’dan Sanja Domazet, Bulgaristan’dan benim şiirlerimi de Bulgarca yayımlayan (Kadriye Cesur çevirisi) Sasho Serafımov katıldılar.

Son günü Metis Yayınları’na uğrayabildim. Semih Sökmen’i tanımak, sohbet etmek güzeldi.

Vedat Akdamar ve eşi Şenay Varlıoğlu Akdamar gece buluşmalarına katıldılar. Şenay Akdamar, Puşkin’in “Yevgeni Oneğin”  (Kanşaubiy Miziev – Ahmet Necdet çevirisi) kitabını verdi; çocuklar gibi sevindim.

Galata Derneği’nde şiir dinletisi. Gala gecesi Boğaz tekne turuyla sürdü etkinlikler. Pelin Batu, Vural Bahadır Bayrıl ve Lale Müldür’ü tekne gezisinde gördüm. Gezide, Festivale katılan şairlere, Nâzım Hikmet’in cam kabartma portresi olan plaketler verildi ki bir anı olarak kalacak hep yazı masamın üstünde.

Son günü Metis Yayınları’na uğrayabildim. Semih Sökmen’i tanımak, sohbet etmek güzeldi.

Günlerimize Taksim Gezi Parkı direnişi damgasını vurdu. Sivil bir halk direnişine tanık oldum.

Mersin, 7 Haziran 2013

Yeni Şiirler (2013 -2014)

Ahmet Ada, Mersin, 10 Mayıs 2013

Geldiler

deniz kıyısında kaldım ben bir de Naz

bölgeye tacirler geldiler

el değiştirdi para, parladı tırpan

buğday tarlalarına doğru yürüdü çağ

uzak ülkelerden akrabalar geldiler

yükleri kuru incir pekmez ceviz

develerle geldiler

elden ele dolaştı sevinç

gök onları ağırladı

Kadınlar

gökyüzünün maviliğinden

kuşlar dönüyor

kadınlar var çiftlik yolunda

kadınlar kuşlara bakıyor

kadınlar kuşlar yaz

biraz uzun bir gün galiba

günebakanlar tarlalarda çılgın

gökyüzünü duruluyor

kadınlar, ah kalbimiz

gelmişler biber toplamaya

ellerinde bir deste gelincik

kadınlar, ah kadınlar bütün gün

gözlerim üstünüzde kalıyor

Kadınlar II

kadınlar ah kadınlar, yolunuz

gökkuşağıdır, gider ana yaparlar,

sokak ortasında dayak yer,

cezaevine koyarlar güzelliğinizi

kadınlar ah kadınlar, ot çeker,

odun kırar, pamuk toplar

bembeyaz elleriniz, parıldar

âşık olunca gözleriniz

her şey sizin için, sizi bekliyor

acılar, oğul acısı, aşk acısı

sakın çıkmayın sokaklara

taciz kelepçe cop biber gazı

kadınlar ah kadınlar, acılarınız

çifte kırmızı, geceleriniz soyunuk

uyku girmez kirpiklerinizden

onurunuz boyun eğmez doruk

Kadınlar III

                                               Yannis Ritsos’a

köyün ortasında köpekler havlar

jandarmalara, köpekler ve jandarmalardan

korkar kadınlar, “kaçakta değiliz, korkma”

deriz, ayın ışığı tanıktır parlayan

kelepçelere

kadınlar ekmek yaparlar iki evlik

toprakta, bazlama, yufka,

dut pestil kayısı kuruturlar

yoksul geceler için

kadınlar, çoğu zaman geceleri

hatırlanır, “kadınımsın” deriz,

gürültüyle sevişiriz, aynı ağaca

bakarız, aynı toprağa kıska dikeriz

kadınlar, hatırlanır otuz kuştan

Kadınlar IV

               Cela s’est passé. Je sais aujourd’hui

saluer la beauté.

                                               Arthur Rimbaud

faytonların göğe ağdığı, köprüden

atlayanların suda yittiği, kavakların

uzun gölgelerinin, söğütlerin, sık ağaçların

kuşlarla dolduğu yıllar geri gelmedi  anne

dönmedi koca orman, atlar harada

kaldı, ellerin dağınık karanfillerde,

unutamam güzelliğini, zarif, ince

ak ellerini, nereye koyacağını bilmediğin

dönmedi kayığım anne, karşıda bırakmıştım 

kavakların altında seni, dönmedi ırmağı

geçen kayığım, kalakaldım sepetler

dolusu gök, kirazlar ve yalnız taşlarla

kaçıp gitti rüzgârla güvercinler

geçti gençliğim sokak aralarından

dönmedi ne neşeli güneş ne hilal ay

çiçek tozları içinde kalakaldım anne

Kadınlar V

kadınlar var deniz kıyısında

kabuk toplayan, olgun sözler eden

kadınlar ah kadınlar, alem onlarla şen,

onlarla hüzünlü, onlarla sevecen

bir çınar gibi durur gölgeleri

kalplere gömülen

kadınlar ah kadınlar, şifalı otlar gibidir

sözleri, severken

kadınlar, yiten iğne, ağaran gün

eşikten eşiğe geçen

kadınlar geçilmesi zor patikadırlar

gideriz yan yana tek söz etmeden

kadınlar ah kadınlar , mutsuzluğu paylaşan,

fiskosları seven 

Kadınlar VI

yaz geliyor, değişiyorum, ağaçların çiçeklenmesi

                yüreklendiriyor

inceliği parmaklarından öğreniyorum

taşları topluyor gül dikiyoruz

parmakların gülün uzantısı,

yazın işareti, mayıs rengi gökyüzü,

ufalanıyor toprak yaza hazırlanmanın

kıyısında, değişiyor gölgeler gözünde,

varlığın aydınlığında ben

ben oluyorum

yaz sezgisi parmaklar, onlar var

denizi gösteren, yinelenen dudaklar,

(kadınım) çiçek gibi açıyor, sise

karşın sonsuzluğa çağırıyor bahçede,

biliyorum, sonsuzluk var, yoksulluk

var, yine bir ışıltıya koşuyor

parmakların akşam olmadan

ölüm de var kadınım, varoluşun sonu

sandığımız, sürüyor bizden sonra da

taşın uğultusu oysa, yazla gelen

kuşların ışığa kesen kırmızısı,

öyleyse yitirilen ne yalın sözlerden

başka?

Kadınlar VII

varoluş renklerin ayrımı değil mi? kuşun

götürdüğü çiçeğin rengi gökyüzü değil mi?

günün gümüş rengi değil mi sudaki

yansıma? akarsuda çamaşır yıkayan

kadınların gözbebeklerinin rengi

kat kat acının rengi değil mi?

kadınlar gün boyu bakarlar göğe

güneşe dönerler günebakanlar gibi

bağlıdırlar kuşun uçtuğu toprağa

sevgiyle ekerler, dik dururlar

her felakette, boyun eğmezler

umutsuzluğa, kadınlar gökkuşağıdır

ya gözyaşlarının rengi, düşgücünün,

yaşama sevincinin, şimşeğin

rengi var mıdır?

söyleyin, hüzünle çevrilmiş midir

kadınların yüzleri? ne vakit dinecek

acıları? ne vakit özgürce dolaşacaklar

caddelerimizde?

Kadınlar VIII

                Sen ey Nisan! Ey güzel kadınım benim! Aylar

seninle çalgılı gökyüzü, sular menevişli. Ay gökte sini

gibi olduğunda sokaklara, yazlık sinemalara gideriz.

Ellerimiz yabanıl, soluğumuz sevecendir, damarlarımıza

dolan papatyalar incelik, bilgelik verir akşamlarımıza.

Bize verilen günler ağırdır, söz meta ve zehir olarak

geri döner vücutlarımıza. Ruhlarımız arıdır yine de.

Ey, sonsuza dek yanımızdan ayırmadığımız çiçek! Ey,

saçlarından sürüklenen rüzgâr! Kim ayırabilir bizi? Asit,

metal, sessizlik duvarı mı? Ey, duran saatler, bozguna

uğradığında insan, biliyoruz, küllerinden doğar ve

kanatlanır.

                Eriyen çocuk gülüşlerini sıkıntılı varlığıma yasla!

Ölüm yakalayamaz bizi! Dikişli yaraların kabuğu kalkar

kalkmaz yine düğünlere gidelim! Yoksulluğumuzu

kutsayalım ki ürpertisi olur sevgimizin, kır çiçekleri gibi.

Sen ey Nisan! Ey güzel kadınım benim!

Kadınlar IX

günleri sayılı bir ihtiyar mıyım?

bu kışı çıkarabilecek miyim?

bu yıl seyrek yağdı yağmur

çok az duydum cama vuran

türküsünü, görebilecek miyim

yazı, güneşli günleri? lanetler

savurarak bu hastalığa, yaşayabilecek miyim?

böyle bana yakın olmasan, böyle

sevmesen gözlerinin  mavisiyle,

dokunup geçerim camlara

kadınım, gölgesini veren salkımsöğüt,

külrengi bulutlar, deniz, tellerde

serçeler, ak ellerin yetiyor, yaşama

gücü veriyor çoğalan sevgin,

yağmurun kanatları gibi genişliyor serinliğin

kadınım, pencereden bakan göz,

bağışla beni, veremedim sana hiçbir şey

hüzünden başka

sen yine mavi yak

nisana dek gözlerinin ışığını

Kadınlar X

kadınlar birikmiş acılarını yıkıyorlar

hamamda, zamanı bölüyorlar

çiçek gibi açan ağızları

özgürlüğün güzelliği

kadınların kalpleri teyelli denize

fırtınaya benziyor öfkeleri

bağlanmaları gür akan ırmak

boyun eğmez taş

kadınlara sevgim yadsınmış çiçek

bulutlara takılmış Yunus çiçeği

hakikatli çiçek menekşeler gibi

onurlu ezgiler geçer içinden

kadınlar hüzünlü doruğumdur benim

Geldiler II

geldikleri son sapak uyanık su

geri dönüşsüz yollarda utangaç

kızları şal içindeydiler

varoluşun anlatımıydı duruşları

toprağı çapalar ekip biçerken

usul usul içlerine aktılar

onurlu bir bilgeliğin

geldiler

saatleri takıları yoktu

aşkın billûrundan geçtiler

esmerdiler, üzüm buğulu

gözleri vardı küçük kızlarının

toprakçıldı elleri

parmaklarının ucunda açtı

güller lâleler

geldiler, gamzeliydiler

aktı durdu parıltılarından su

aşktandır dediler

Çiçek kokan ağzı

yel ile koşuda birinci seçilmiş rüzgâr

böyle dedi deniz kıyısındaki nar ağacı

denizden konuşuyoruz gölgesinde

koya giren uykulu denizden

gül ile koşuda sonuncu olmuş sümbül

böyle dedi terastaki gecesefası

gülüyoruz, bir kuş sesi bize katılıyor

bir kırlangıç çok alçaktan uçuyor

dedim ki nar ağacına, gecesefasına

güzeldir nisan yağmuru üstümüze

başımıza yağınca, sığırcıkların

ansızın inişi gibi ovaya

güzeldir bir sevgilinin çiçek kokan ağzı

yağmurda eğilirken yalın toprağa

Ürperti

sokağın soluk almadığını kuşlardan

şaşırarak öğreniyorum berrak bir gün

bir kırlangıç sürüsü ki

gölgeleri düşüyor akşamın alacasına

hayır, sokağı değil sonsuzluğu geçiyorum

güngörmüş bir kalple

farkında değil ne kuşlar

ne de sokağın yaşlı ağaçları

tenimde varoluş ürperişleri

yakamdan giren rüzgâr serinliği

soğutuyor terimi uzaklaşırken

yaşlı ağaçlar kuş gölgeleri

ahşap evlerden sessizliğe geçiyorum

bakır bir ay doğuyor

tek tük ve tenha yıldızlar

sızıyor yavaş yavaş ruhuma

Sokağa taşan

sonsuzluğu geçen anılarımı

siliveren yağmur oluyor

geyikler oluyor, orman

oluyor ağaçların derin müziği

varoluşumdan umarsız yağmura bakıyorum

kapı önünde siyah bir kedi yağmura bakıyor

küçük bir kız pencereden

sokağa taşıyor

bundandır sokağın yağmur neşesi

ormanın müziği ağaçların buğusu

küçük bir kızın kıpkırmızı

sokağa bakışından

başka bir şey değil bu

yağmurda sırılsıklam ağaçlar değil

geyikler oluyor sokağa inen

çocukluğumdan

Ölüm

yavaş yavaş yaklaşıyorum ölüme

Pars, apartman boşluklarında, ara

sokaklarda bekliyor beni paslı orağıyla,

sessizce götürecek ben yoksulu

Pars,  usulca götürecek ben yoksulu,

fitili kısık lambaya dönecek gözlerim,

kavaklara bakacağım, hiçbir şey gelmeyecek

elimden, aşmaktan başka eşiği

bir ağaç altı mı olur, deniz kıyısı mı,

bir odada tüy gibi uykuda mı,

kim bilir ne zaman gelecek

dağınık masamın başına?

Ağıt

katırlar katırlar ah katırlar

ah işte taşıyor ölülerimizi

ah işte orda doğunun doğusunda

kara gömülü ölülerimiz

kim verecek hesabını dökülen kanın,

kar aydınlığında ölü gözlerin?

başuçlarında nergisler nilüferler yok

üşüyor karda yatan ölülerimiz

yeri göğü yaralayan kargışlarımız

ah işte çözülüyor dağ doruklarında

kim verecek şimdi hesabını,

kuruyan göz pınarlarının?

katırlar katırlar ah katırlar

taşıyor kara gözlü ölülerimizi

ah işte büyüyüp gidiyor acılarımız

günden güne bu coğrafyada

Gece, yıldızlardan

gece yıldızlarını yakmış pırıl pırıl

yaz sıcağı iniyor denize

ağlarını onaran balıkçıların

fırtınalı hüzünleri ağlara takılıyor-

yalın yüzlerinde kapkara sakalları

gece, bengi su, kayan yıldız, düşen

iğne, kayalıklar, deniz,

saydam duygular sarmış beni

Sümerli bir ay parlatıyor pul pul

kıpırdayan denizi, fısıldıyor

kulağıma rüzgâr geceyi

yakın olmalı gezgin gök, Mezopotamya’da

geyikler aynı gök altında

Fırat’a iniyor

yürek gibi, taş gibi mavi

gecede ışımış her şey

gecede top fesleğen kokusu

boşluğa havlayan köpekler

boşaltılmış köyleri çağırıyor

Bozgun

bir iç bozgunuyla karşılaştım

çıktığım yolda denizden uzakta

kış fırtınasının ortasında kaldım

yaban kazlarının savrulduğu

burgaçlı toz bulutunun ortasında

hörgüçlü gecelerin ortasında

can çekişen beygirlerin ortasında

umursamaz fırtınanın tam ortasında

gördüm boğazlanmıştı özgürlük

gördüm bunalmıştı cezaevleri

gördüm kartal bakışlı dağlar

toz duman ortasında

bir iç bozgunuyla karşılaştım

şaşırdım kaldım seyirci halka

çiçek tozlarına sarıldım

Berfo Ana

gece uzun sürüyor Berfo Ana

kapıyı açık tut, yüreğini

derelerin fısıltılarına aç

bugün tasanda değişen bir şey yok

“ey oğul, gücün mü tükendi cellâtların

elinde, nereye savurdular kemiklerini?”

gece uzun sürüyor yarın cumartesi

İçerenköy’den Galatasaray Meydanı’na

hava soğuk, şubatın mavi rengi

Cumartesi Anneleri’nin yüzünde

“ey oğul, ölürsem kemiklerin bulunmadan

gömmeyin beni de”

ah Berfo Ana, ölçtün ve tarttın

bedeninde adaleti, boş, yeğin.

geçemediler, geçemeyecekler direncini

böylesine bağlayıcı yüksek ateşin

Hepsi o kadar

nefes alan testiler gördüm Göreme’de

taşıl yontular, toprakçıl kuşlar

uyuklayan taşlar öğle güneşinde

bulutsuz havada süzülerek uçan

kuşlar ki geçiyorlardı zamanı

ben de uçabilsem ürkünç kayalıklara

ırmak ağızlarına, kazlara, ördüklere,

kuğulara doğru Kızılırmak kıyılarında

sazlıklar olur balığı olur

kayısı ağaçları bir dolu dutlar

çocukluğumu hatırlatır ot yüklü

arabalar

St. John Perse’in düzyazı şiirlerini

okudum Kızılırmak kıyısında

gecenin bir yarısı ay ışığında

doludizgin akıyordu dizeleri

kırların üstünde akan yıldızlar

gibi

uyandır beni doğa sımsıcak sar

hepsi o kadar

Kırmızı gagalı kuş

gün ortası elma kırmızısı

gagalı bir kuş konuyor

çiçeğe duran limon ağacına

yalın toprağa bakıyor kuş

tüyleri parlak gözleri buğulu

yıldızlar gibi kokuyor

aşıp gelmiş mevsimlerin acısından

bir rüzgâr kuşu o

Bir duvarın dibinde

bir duvarın dibinde, gölgelikte

mendil bağladım boynuma, ter

yürüyor alnımdan, terliyor

meydan saati, çay içen adamlar

ah Toroslar, şimdi orada olsam

ağır ağır giden ineklerin

büyüyen gözlerine baksam

yavaşlar hayat, vedalaşırım sıcakla

temmuzdu ağustostu bir hüzündür

Mersin, günümü karartan sıcak

terletiyor sevdiğim kadını

bir duvarın dibinde terini

siliyorum,  çayırları biçmişler

ot kokuyor hava, koparıyor

bu koku baygın bakışlardan

Ayrılığı yaşadım

üzgünüm, bu neyin ayrılığı, suyun

tuzdan, kıyının denizden, ağacın

yapraktan, taşın kumdan, sümbülün

gülden ayrılığı mı?

yaşadım onca acıyı yirminci yüzyılda,

deniz geçen rüzgâr oldum

toz oldum cezaevi demir kapılarına

kül oldum toplama kamplarında

bu neyin ayrılığı?

baktım çoklarının yüzü bun

işkencede öldürülmüş oğulları

kızları, görülür bir şey

ülke yıkılmış duvar

yaşadım uzun süre kör karanlıkta

Susmasını bilen

unutulan şey, yukarıda, bir dizi akasya, geceler

                boyu yüreğimde

akasyadan geçen bakışlar denize

göz atıyor, durgun mu dalgalı mı

kalbim gibi, tuza, kuma, rüzgâra

bulanmış, kırmızı bir yıldıza

karışmış, iskeleye konan boz kuş

gibi özgür

unutulan bir şey bir çift ağız

biri annemin biri sevdiğimin

ayazda kalmış yürek

daralan dünyanın söylediği türkü

yalın toprağındır

toprağındır terli beden

yuvarlanıp gidiyor üstünde nice şafak

nice günbatımı  ölümsüzdür

boynuma geçen çelenk

şiir, susmasını bilen

yansımıştır yüreğime gün ışığı

bundan sonrası ölümsüzlük

Göl, uzaklarda

yüzerek uzaklaşıyor kuğular

biçim veriyorlar göle

biçimini alıyorlar suyun düzlüğünün

güneşi ısıtan suyun, kalpten kalbe

akan suyun, sessizliği süren suyun

kayadan bir şey koparamıyor rüzgâr

öğleden sonra çıkıyor, ürperiyor göl,

erik ağaçları tedirgin

yapraklar ah yapraklar

kıvrılıp bükülüyor kalbimde

gölden ayrılık yıkıyor kıyıyı

dizboyu otlar görüyor

göl geçiyor üstünden ağustos ışığının,

söz, oraya koyuyorum, kimseler

almıyor, otların sesinden başka 

göl, uzaklarda kalıyor 

yiten parıltılı çizgilerde

Sarnıç

çocukluğuma dolan sarnıç

övsem yeridir  tadını, çevrendeki

serçeleri, otları, rüzgâr savan serinliğini

gece gündüz uğultunu

değil mi çocukluğun bisiklet hevesi,

ilk sevgili, istasyon buluşmaları,

deniz, kocaman gözlü o kız

doldu sarnıca, birikti anılar

beni sefil bi şair yap

soy çocukluğumdan, saflığımdan

çöz ey belleğin dolan sarnıcı –

körlerin güzelliğindeyim

bilge bir taşa döndü başım

taşıyorum diriliği gelecek yaza

Olta 

hilal biçiminde bir varlık

oltama takılan balık değil-

kuşlar havada fır dönüyor

rüzgâr hafif, bulutlar beyaz

uzaklıkların işareti kıpır kıpır

bir bulut, uzaklıkları yakınlaştıran

bir uçak geçiyor içinden

buradan görüyorum, kayalıklardan

ya kısmet deyip oltayı atıyorum

çiçek biçiminde bir şey

çıkıyor, ışıklı, parlak tüylü

adı nedir bilmediğim

olta, çınlayan iğne, seğiren el

sığ suda

Göz 

masa örtüsü açık kalem lekesi

kâğıtlar boş, yazılmayı bekliyor

kuş, ırmak, deniz, kadınlar,

midye kabuğu, gökyüzü,

balığı ağacıyla dünya

uzaktan şafak kırmızısı horoz

ötüyor, gün beyaz gelinliğini

giyiniyor köşe bucak dulda-

yazılmayı bekliyor derin göz

masam dağınık, pan, pars, panik

sözcüklerini yazıyorum bir kâğıda

gün ışıyor pencerede

yeşil yıldız yitiyor

derin göz geziniyor odanın içinde,

bekliyorum, esin perisini değil,

uykudan uyanışını tekir kedinin

Ölüm ve papatyalar

kim biliyordu papatyaları çok

sevdiğimi? bi dolu papatya

getirdiler hastanedeki odama

taşıdılar göğü, kırı, ırmakları

serçe sürülerini böylece

iyilik, hep odur mavi aydınlığı

denizin, duraksar düşünürüm

bir salyangozun ömrünü bile

kimselerin umurunda olmasa da

ölünce papatyaları göremem,

ah o kavakları, o kavakları

hep onlardır acımı dindiren

yuvarlanan yıldızlar, takımyıldızı

odamdadır

geldi, geldi işte yokluyor Pars

ah papatyalar, papatyalar

Gel 

haydi gel, zamanı koy güllerin arasına,

                mutluluğu, kuş seslerini

gel artık işkenceden, çekiçle dövülen

düşünceden, köpeklerin saldırısından

kurtul da gel hep birlikte söylemek için

ezilenlerin türküsünü

haydi gel, tepelenmiş, horlanmış,

ürkmüş, köyün yakılmış, kalmamış

olsa da bir dulda yer, gel

mavi göller, ırmaklar, güzül

yapraklar üzerinden

haydi gel, koy mutsuzluğu bir yana,

yaz geliyor, menekşeler çağırıyor,

inekler dönüyor ağıla,

düşlerimden çıkmıyorsun ey oğul

gölgeler gölgelere akarken gel

Yağmurun uykusuyum

‘Uyuduk mu eşit oluruz’ dedi koca

şair, ‘ölünce de eşit oluruz’

dedim ben, gece gündüz yağmur

yağıyor, kuş kanadının değdiği

zamandayız, belleğimde durmadan

havlayan köpekler, yağmur altında

soluk güller yitiyor, gözüpek bir kuş

ıslanmış bakıyor, kırlangıç

zamansız uçuyor

anılardan başka neyim ben-

yağmurun uykusuyum, eşit

değilim uçarılıkta denize inen atlarla

ne yağmur başlamadan önce ne

sonra, yakınım toprağın yemişlerine,

ağaçlara, ölüme, bu belli değil mi

soluk soluğa yaşadığımdan

Geldiler III

geldiler

atalarının kemikleri başka topraklarda

kalanlar, uçup gitmişti

yüzlerinden mutluluk

geldiler, yurdu için sevgisi kanayanlar-

susmuşlardı ölülerini gömerken

omuzları göçmüştü, yıkıktılar

geldiler denizden ve karadan

acı çeken yüreklerini teyellediler

ağaca kuşa yalın toprağa

geride bıraktılar

üzümün narın incirin yurdunu

geldiler

aşk benim ülkemdir dediler

Aşk

mavi bir kısrak koşuyor ruhumda

uçan bir mutluluktur bu

mavi bir tilki koşuyor ovada

soluğu şubat soğuğudur

koruluğa sapıyor kurnaz karaltısı

sekerek taştan taşa

mutluluktur kalbimin ağrısı bile

güzel bir günün tam ortasında

kiraz yangını dudaklı

bir genç kızı düşler gibi

koşuyor hâlâ mavi bir kısrak

çılgın ruhumda

Aşk II

yitirdiğim mutluluğu buldum

beyaz atın denize koşuşunda

şafağın buğusu uçuyordu

dün atın terkisinde

yenik düştüm gülün çevresinde

dağıldım aşkı buldum

saf, arı ipeğe dokununca

sevincim uçtu teninin kokusunda

beyaz atın denize koşuşunda

kaldım ben de nefes nefese

tanelendi akçıl sevincim

denize kavuşan ırmak oldum

çilek kokulu ağzını buldum

dündü, ağzı ağzıma doldu

tanelendi utanç yüzünde

beyaz bir at oldu soluğum

Aşk III

gecenin kırmızısı yıldızlardan değil

saçlarından, iri damarlı yapraklardan

unutulan şey taş, kum, çakıl

ayaklarımızın altında, kıyıda

sarıyor seni ağaç, sessiz doğa

aşk diyorum bu uzaklaşan taş,

yakınlaşan ülke, kırmızılaşan gece

senin saatlerin oluyor dünya

benim daldığım orman

aşk diyorum bu bendeki aşk

kır yoksulu orman gürlüğü

buradan bakınca on yıldır

sürüyor iç kanama

gecenin çın çın sessizliği kırmızı

karanlık çiçeğini aralıyorum

bağışlanmaz yanlışlar yapıyorum

Aşk IV

bir gün anlıyor insan

kar taneleriyle yıkanmış yüzün,

yumuşacık saçın, evin çevresindeki

bir dizi kavağın kıymetini

ah, damarlarımdan akıyor kıpırtısı

dünyanın, gürültüsü kuşların,

sokaklar sokaklar ah sokaklar

anımsıyor kar taneleriyle yıkanmış

yüzünü

nasıl da sıkıca bağlanmıştım

uçuşan karların, kar gibi

parlayan gözlerin ışığına

korkuyu yatıştıran, kumu taşı

uyandıran

ah işte batıyor kayığım,

göl uzalaşıyor evin çevresinden

artık yoksun ya yanımda

paramparçadır kayığım

Aşk V

dikenli telden havalanan kanatları

görünce ne çok istiyorum uçmayı

denizin ormanların göllerin üstünden –

ah kalbim, akraba bütün kuşlara

yaz aşkı değil bu

gözlerine papatyalar dolduran yaz,

seviyorum seni, ekmeğe düşkün

bir çocuk gibi, yasaklarla sarılmışken

çevremiz gözüpeklik bu belki

bakışlarında buğulanan umutsuz

hüzün

bu sevda uçuruyor beni

fırtınayla konuşan derelerin üstünden,

sözlerin ki kulaklarımda yaz çınıltısı

kamışların içinden geçiyor rüzgârla

aşk bu, varoluşun kırılgan sesi

saran sarmalayan iyileştiren

içinde uçtuğum rüzgâr

yaz toprağının dirimi sanki

Aşk VI

zamanıdır kiraz çiçeklerinin

artık yerleşecektir bakışlarına yaz

taşı suyu denizi menekşeyi

taşıyacaktır göz pınarlarına

benim bir yanım göçük sevdadan

zamanıdır yarım sevinçleri uçurmanın

düş kurmanın sen olurken ben

midye kabuğunda

ey suskunluğumun rengi, ey yiten

çıdamın iğnesi, zamanıdır aşkı

buğday ile ölçmenin

işte kıyısındayım yine ince

sevdanın, yollar kapanmış kardan

zamanıdır yitmediğini görmenin

umudun parıltısını kara gözlerinde

Aşk VII

gece, taşın hilaline ay ışığı

düşüyor, deniz sayısız balığıyla,

kavaklar rüzgârıyla tanık

yittiğine kum tanesi bedenin

ah sevgilim, bedenin kufi yazı,

yüzün zarif bir hat, geceler

geceler boyunca onarıyor

dikiş yerlerinden kanayan hüznümü

içine gömülüyor kör gece

çok yakın bir korunun-

kökleriyle suya iniyor ağaç

baka baka teras çiçeklerine

cam ve ipek, şal ve baharat

getiriyor gece yarısı  küçük dayım

Mardin işi, güleç yüzü aydınlanıyor

göz alıcı gümüş gecenin

dikey ve yatay sevgim, gece,

soyunup uzanıyor yanına sessizce

Aşk VIII

uzanan parmaklarındır sevgilim

ekime hazır toprağa gül dikmeye

zeytin portakal ağacı limon-

senin adındır ilkbahar

sürüp gidiyor günlerin sabanı

güneşin orağı, sözün öngörüsü

ben yoksulun dilinde, garip,

toza dönmüş elim yüzüm

sensin gök gürültüsünün yengisi,

uçurumun öfkesi, bir bulut gibi hüznün,

taş toz çiçek, acı rüzgâr

durmadan çoğalıyor yüzünde

ne söylesem güzellik huyundur

sürüp gidiyor kiraz dalı inceliğinde

pencereye tırmanıyor

yağmur damlası bakışın

Aşk IX

sayısız yıldızların aydınlattığı

bu gece ağzın ağzıma doluyor

kırmızı fener gibi ay görüyor

ıslak kuyuya dolan özsuyu

bu gece dağınık saçların orman

kuyun koygun su

ey sevgili, fırlıyor orandan

azgın bir hayvan

umarsız içgüdün ten yanığı

görücüye çıkmış arslan

haz çubuğuyla açılıyor

dörtnala giden zaman

gecenin gümüşü aşktandır

sımsıcak, terli, böyle kirli

uzanıyorum yanına, gömüyorum

bir kere daha kına kılıcı

Aşk X

suda kendini seyreden bir kuş,

yapraklarla sarmaş dolaş rüzgâr,

çiçek açan taş, sevda sözleri

söyleyen yürek pencere camının

gerisinde

damda güvercin sesleri, rüzgârgülü,

dip odada kışlık kavun kokusu,

masada sehpada ince ince iğne

oyaları, elinin değmediği eşya yok

düşünü kuruyorum yeni bir dünyanın

sade yalın aydınlık

hastaneden yeni çıkmışım

iyileştirilmiş kanser hücrem

tel gözlüğümü çıkarıp bakıyorum

camdan, dışarıda çıplak taşlar-

telefonum çalıyor sıcak

bir mevsim gibi rengarenk

Aşk XI

çalışıyorum işte seni ezberlemeye

topuklarımdan parmaklarından

bozkır türküsü ağzından-

sen yıldızları sayıyorum san

sen yıktığım bir duvar san

Ceyhan suyu say içine akanı

ne yap yap say

gece bir bir yıldızları

içine dökülürken cansuyu

buğday öğüten su değirmeni say beni

beni çekiç yap, beni yay

boşluğundayım rüzgârın

gece, saatler, toprak dam serin

gece, soyunuyor yıldızlardan

göz ve ağız oluyoruz

uçuyoruz içinde gözlerimizin

Aşk XII

bir fincan mırra anımsatır Mardin’i

şal ipek cam kesme taş

dört dil avlularda eyvanlarda

konuşulan rüzgârla yarışan at

telkari bir türküdür Sarı Gelin

dört dilde söylenir

damlarında güvercinlerin uçtuğu

bir yol aradığı göklerde

aşktır bu kentte dudaklarda

tanelenen dua

kıpır kıpırdır uzaklıklar

gözler birleştirir kör duyguları

alıp verdiğimiz bir şeydir

dört dilde söylenir, aşktır

gülün delik deşik kokusu

aşktır bir arada yaşama görgüsü

taşın çıdamı toprağın ağzı

ışıklarla aydınlanan ağaç

yazla gelen kuş

Aşk XIII

                                       Naz’a

yağmurun bütün gün tanelenen sevinci

avluda, az ötedeki bahçede

kuşlar dal değiştiriyor-

zaman nerede göremiyorum

artık uzun uzun bakabiliyorum

gölgeli gözlerine kapı aralığında

zamanı unutmuş olmalıyım

yalnızca ölüm aklımda

artık erince gömülüyorum

aşktandır diyorlar, ağaçların

denize yürüdüğünü görüyorum

eskiden otlar da yürürdü diyorlar

ah aşk, yitiveren yağmurun sesi

içimde ve dünyanın kalbinde

nefes nefese sevişmekten biliyorum

aşk, zamana yazdığım dizelerde

Aşk XIV

deniz, sayısız parıltı üzerinde

incir ağacının gölgesinde sen,

denizde balık uykulu, gezer

durur dibinde çırılçıplak,

yitirmiş güneşi

bunlar doğanın devinimi,

toprakta yel, soda parıltı

ilkyaz rüzgârı kovalar

saçlarında

kat kat çiçek, güller beyaz,

serçeler inen ağaç, birden yağmur

ince ince yağan ağaca kuşa-

taşırız yağmuru eve

denize yakın oturuyoruz, uyanık

düş kurarız seninle

türkü söyleriz uzaklıklara

sümbül soğanı dikeriz yan yana

ey sevgili, ışık köpüğüsün sen,

devinimlerin ağır gölge

acı yıllardan geçen bedenin

kanatlanır, yıldız uçar üstünde

Aşk XV

taş kumul deniz kabukları

ağır değildir taşırız bahçeye

senin kalbindir üşür

rüzgârın gölgesinde

hafif bir çiçek, beyaz, sallanır

hafif rüzgârla, uyanır kalbin

yaz hamağında, kıpırdar

parlar salyangozun izi

yitirilen yıllardır acı senin

gözünde, eskir, gazel olur yaprak,

savrulur kalbinde

taşırız acıyı kalbindir diye

yakalamak için kovalarız rüzgârı

aşktır kayıp giden elimizden

bir kuş sesiyle uyanır

içimizde yeniden

Aşk XVI

göçüp giden çakıl taşları değil

denize fırlat dipte kalır

bitmiş olmaz doğanın serüveni

süregider bir dolu şey

mevsimler değişmiş olsa da

durmadan biçimlenir senin sevdan

acılar uğrasa da solgun yüzüne

güneş batar ay doğar

incirler olgunlaşır

otlar büyür patikalarda

dünyanın gürültüsüne

ormanın müziğine kulak kesilir

bir geyik, ölen bir başka geyiğe karşıt

Toroslar yörüktür yine

denize karşı sonsuzluğa çalışır

muştulamak ister ölümsüzlüğü

Misis köprüsünde Lokman Hekim-

bilirim Akdeniz insanı tepeden

tırnağa aşktır, usulca içine kıvrılır

bozlaklarla beslenen hüznü

sıcak, yaralanmış, yürürüz seninle

Mersin çarşılarında

kırmızı bir aşkla

Geldiler III

geldiler

atalarının kemikleri başka topraklarda

kalanlar, uçup gitmişti

yüzlerinden mutluluk

geldiler, yurdu için sevgisi kanayanlar-

susmuşlardı ölülerini gömerken

omuzları göçmüştü, yıkıktılar

geldiler denizden ve karadan

acı çeken yüreklerini teyellediler

ağaca kuşa yalın toprağa

geride bıraktılar

üzümün narın incirin yurdunu

geldiler

aşk benim ülkemdir dediler

Aşk XVII

bugün deliye dönen deniz

yaprak yaprak dökülen hayatıma benziyor

telin üstünde bir cambazım

dengelemeye çalışıyorum taşan sevdamı

türküsünü söylüyorum çiçek açan ağacın

gelinciğin buğdayın

dışarıda bin dalda bin kuş cıvıltısı

güç katıyor yalın türkülerime

ah, nasıl da acemisiyim

bana çığlığını veren senin

Aşk XVIII

artık çalılıkta şakıyan kuşlar değil

seni sağaltan şiirler şiirler

bütün dillerde dolaşan

sözdür sevda taşkını olan

dolaşır ağızdan ağza dünyayı

yıkıma uğramasın diye insan

Aşk XIX

ah, ne çok üzdüm ne çok

incittim seni sevgili, şimdi

neredesin, ne yana düşüyor yolun?

bir adada deniz aşırı yerde misin?

benim için ‘çılgındı’ diyecekler

‘bilmedi kıymetini, boğuldu kitapların

içinde gürül gürül akarken hayat

küçük bir ada sandı kendini’

ah sevgili, savunmuyorum kendimi,

bir yokuştum ben sana

yoruldun, tutamadın yalnızlığımın

içinden geçen rüzgârı, kavruldun

ah sevgili, ne kadar çok özledim

seni, dışarıda yağmur yağıyor,

içimde sürüyor çınıltılı sesin-

neredesin neredesin neredesin?

Aşk XX

parıltın yalnız aynada değil,

yatakta uykuda, kuşlarını salan

ağaçlarda, bahçede, havuzda,

şarap rengi güneşe tuttuğun yüzünde

mutfağa giriyoruz ya yanyana

bu sendeki çiçek açma zamanı

bende sevinç patlaması

unutuyorum bir an varoluş nedenimi

her an değişiyorsun, akan, çağlayan

sesin yürek kabuğunda, işte

uyup güzelliğinin sesine

ikiyken bir oluyoruz pencereden uzakta

ağızsa ölümsüz şarkılar söylüyor

mutfakta, düşerken kırmızı bir güneş

çaydanlığa, böylece öğreniyorum

eski sevdaları şarkılardan

Aşk XXI

ah sevgili, bu dünya bu hayat

için ne demeli? sadece acı

veriyor dil bile hatta, kirpikler,

yarım güneşin varoluşu üzüyor yüreğimi

bilmiyorum, gidebileceğim uca kadar

gittim, bulamadım acı vermeyen

bir ülke, hatta beyaz atlar

umar arayan izler bıraktılar

ah sevgili, üzdüm, acı verdim

hep sana, döne döne yazdıklarım,

biliyorum dönüşüyor mavi

bir aleve, bağışla, tek sapağım

tek güzergâhımsın benim

küçümsenemez bir yol aldık gene de

acıyı göğüslemede ey sevgili

yüzümüzde akarsuyun eli

ağzımızda kırların soluğu

Aşk XXII

hepten uçucu rüzgârda saçların

hadi beni bozguna uğrat saçlarından

fark edeyim bedeninin yuvalarını

savur beni terlet

hepten sevici gözler, dudakların

kıvrımında öpüşlerin kırmızı

hadi yıkalım bütün kuralları

koy bir kenara kırgınlıkları

hadi beni bozguna uğrat, sar sımsıcak,

kıvrıl, bükül, yor ağırlığınla,

kuyuya sarkıt bedenimi

yer kalmadı dünyada kuyudan başka

Aşk XXIII

dört şimşek çaktı yüzün aydınlandı

mavi bir geyik oldu gece

ağaçlar devrildi dışarıda

ağzın ağzımı buldu

parmakların kıpır kıpırdı, dolandı

saçlarımda, uzandık çırılçıplak

yer yatağına

ellerin beyazdı, ince parmaklarından

bir ırmak aktı, soluğun taze havaydı

soluğuma karışıp iz bıraktı

fırtınaya dönerken dışarıda hava

dışarıda yağmura dönerken hava

kül olup uçtu heves içeride

senin dünya kaygın içinde kaldı

benimse sürülerim başkaldırdı

önce dört şimşek çaktı kırmızı

sonra olan oldu, yaktım bir sigara

Aşk XXIV

senin kalbindir güz yaprağı

güneş yanığı çömlek, testilere

dolan su, berrak saf, öyküsü

olan su

çıkıp geliyorsun bahçemize

bir su akar akar akarken sümbüllere

kalbindir akan yeryüzüne

uzak yıldızları çağrıştıran

kalbindir ey sevgili, ey çalan

saat, ey sessizliği bölen çiçek,

ey yaşama çığlığı, ey başeğmez

derin sümbül

özenle katladığım kâğıt kalbindir

gülleri yazdım yelleri buğdayları

kalbindir diye, büyük olsun,
aşkolsun diye bu saf ilişki

Aşk XXV

bana çiçek gönderme, dargınım

belli değil mi bu yağmurda

gözlerimi kaçırışımdan, ayrılığı

yüreğime kazıyışımdan

unutmuşsun demek kırıcı

sözler edişini. off çekişini

öğrenince çoban yıldızı düşüncelerimi

aşka devrime sonsuzluğa ilişkin

unutmuş olmalısın kırlangıçların

uçuşunu, kapı diplerinde uyuklayan

kedileri, çok sürmez alışırsın

denizin farkına varmadan yaşamaya

bana kırlangıcım deme, telefon

açma, böylesi daha iyi

tam tamına sevmedikten sonra

neye yarar sevda şiirleri?

Aşk XXVI

hey, benim çocuksu mızıkçı sevgilim

kalbin bir kedinin kalbidir

saçların bulutlu gök, muzip

dudaklarının kıvrımında her söz

soyunup soyunup geliyorsun her gece

sabahları kahvaltıda poğaça çay

her zaman şaşırtıyorsun

gecelerimin mavi tilkisi

hey, içinde kaybolduğum gözler

korsan eyleminde sokaklarda

reddediyoruz bize verilen hayatı

salak güneş böyle doğmamalı

bildiğim bütün şarkıları unutuyorum

elini tutunca çarşı pazar

hep söylüyorum gözlerinin sıcak tılsımı

mutsuzluğuma kardeş

Aşk XXVII

sevgilim, gidiyoruz bir yanı deniz

bir yanı yeşil dağ Ordu’ya

yanına birkaç kitap al

belki okurum dostlara şiirlerimden

sevgilim ayakların serçe sekişi

bir güvercin sokuluşu göğsün

yaz gökleri gibisin

başını yasla omzuma, elimi

tut, gidiyoruz yeşil tepelere

sevgilim, dönüyoruz Azer Yaran’a

Türkçenin soylu doruğuna

bugün Azer Yaran’ız ikimiz

çiçekler koyalım mezarına

sevgilim, biçim veriyoruz hayata

anahtarı bizde denizin, haydi

gidiyoruz çelenkler güller arasında-

bir şölen seninle olmak

Aşk XXVIII

aşkın gölgesinde kaldım ey sevgili

yok esenliğim senden başka

ama var derin gözlerinin

etkisi şu serseri hayatımda

bozguna uğradım yenildim bedenine

indim en derine damla damla

kaç kere uçtum gözlerinin içinde

yorulup uzandım yanına

toza bulandı gövdem ey sevgili-

senden aldım aşkın rengini, kırmızı

bir daha kırmızı bir daha

onu en taşkın yanına koydum

Aşk XXIX

senin gülüşünde bile bir hüzün var

yıldırım düşmüş bir ağacın hüznü

kırılan dal, kopan tel hüznü

ansızın ayrılanların nedensiz hüznü

bu sendeki türkülerimizin hüznü

duran bir saatin hüznü

tek başına dans eden balerinin hüznü

uçmaya hazır parmaklarının üstünde

derelere, denizlere, gök yığınaklarının tepesine

uçan bir yürek olsan da faydasız

silinmiyor dudaklarının kıvrımından hüzün

yüzündeki köpük köpük hüzün

dokunduğun nesneler hüzün

sarıldığın ağaçlar hüzün

göz eriminden uçan kuşlar hüzün

Aşk XXX

otuzuncu aşk şiiri, otuz kuş olup gitmiş

                çın çın öten göğe

sensin durmadan arayan alemin gizemini

sensin, sana dönüyor otuz kuş

sensin, denizlerin soluğu

sensin, küllerinden doğan kurtuluş

ah aşk, lale soğanı, kokulu otlar,

türlü kuşlar, öküzün gözü, körlerin

duası, ırmaklar, gökgürültüsü

varıyor hepsi varoluşun eşiğine

ah aşk, gördüm seni genç bir

kızın uçuşan eteklerinde,

doğan güneşin savrulan çekiçlerinde,

kavakların hışırtısında, tepelerde

yürekten yüreğe varıyor

senin kocaman gözün

sensin otuz kuş, gördüm

sana kimse benzemiyor